Dramatík í suðrinu

Dóttir mín er sem sagt gift Sarda og þeir eru dramatískir með eindæmum og tengdaforeldrar hennar sem eru yndislegt fólk en með dramatík í blóðinu að hætti Ítala.  Hins vegar varð ég vitni að því að hundarnir eru líka dramatískari en gengur og gerist.  Þannig var að húsfreyjan á heimilinu sem við gistum á var að skreppa út úr garðinum sem alltaf er læstur vegna barns og hunda sem skella sér út við hvert tækifæri sem gefst.  Nú hundur eiginmannsins slapp út, en hennar hundur var öruggur innan hliðsins svo hún lokaði bara og yppti öxlum. Húsbóndinn tók smá kast og spurði hana hvað hún væri eiginlega að hugsa.  Veiðihundurinn laus á götunni og viti menn það var keyrt á hann, en ekki virtist hann þó slasaður en húsbóndanum var þó mjög brugðið og bar hundinn inn í sófa og var sótreiður við konu sína sem sagði bara úps en þetta er þinn hundur og honum er nær að vera að fara svona út á götu. Gat ekki séð annað en að henni væri slétt sama um þetta atriði.

Nú hundurinn var borinn um allt því hann haltraði og allir gestirnir á heimilinu sem voru þó nokkrir hjálpuðu til við að koma slösuðum hundinum í bílinn og til læknis. Nú hundurinn lá aumur í bílnum en þegar til læknis kom hoppaði hann út úr bílnum alheill á öllum fótum. Hann fékk úrskurð um að ekkert amaði að honum, hugsanlega bara sjokk við það að bíllinn hafði  strokið við hann.  Dramað sem varð til við þetta og hugsanlega líka það að 14 öskrandi ítalir sem allir vildu hjálpa til og klappa hinum slasaða hundi "Frigg" og hann sem ekki er vanur þessari athygli. Þegar heim kom þá haltraði hann, en ég er viss um að það var rangur fótur sem hann haltraði á.  Sem sagt dýrin eru engu skárri en mennirnir þegar kemur að dramatík sem er á öðru stigi en við þekkum heima í norðrinu.